വാനിന്റെ ശല്യം തുടര്‍ന്നപ്പോള്‍ അവള്‍ പിണങ്ങി സ്വന്തം ഭവനത്തിലേക്ക്‌ പോയി. വാന്‍ഗോഗിനു അവളെ പിരിഞ്ഞിരിക്കാന്‍ പ്രയാസമായിരുന്നു. അവളെ കിട്ടിയാല്‍ തനിക്ക്‌ എന്തോ അലൌകികമായ ജീവിതം ലഭിക്കുമെന്നായിരുന്നു വിശ്വാസം.

കീയുടെ വീട്ടില്‍ ചെന്നിട്ടും വാന്‍ഗോഗിനു നല്ല സ്വീകരണം ലഭിച്ചില്ല. അവര്‍ കീയെ മറ്റൊരിടത്തേക്ക്‌ മാറ്റിയിരുന്നു. തകര്‍ന്നു നിലവിളിക്കുന്ന അവസ്ഥയിലായിരുന്നു വാന്‍. തന്റെ ശരീരം ചിതറിതെറിച്ചാലും താന്‍ ഇത്രയും വേദനിക്കില്ലെന്ന്‌ വിളിച്ചുപറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു അയാള്‍. കൈകള്‍ ചുരുട്ടുകയും കുടയുകയും ചെയ്ത്‌ അദ്ദേഹം പ്രക്ഷുബ്ധമായ തന്റെ അന്തരംഗത്തെക്കുറിച്ച്‌ അവര്‍ക്ക്‌ തന്നാലാവുന്ന വിധം സൂചന നല്‍കി. കത്തി നിന്ന ഒരു റാന്തല്‍ വിളക്കിനു മുകളില്‍ കൈകാണിച്ച്‌, ഈ തീച്ചൂടിനുപോലും കീയോടുള്ള തന്റെ സ്നേഹത്തെ തടയാനാവില്ലെന്ന്‌ പ്രഖ്യാപിച്ചു.

വിവരമറിഞ്ഞ്‌, വാനിന്റെ പിതാവ്‌ കൂടുതല്‍ കാര്‍ക്കശ്യം പ്രകടിപ്പിച്ചു. വീട്ടില്‍ കയറ്റില്ലെന്നും മക്കളില്‍ ഇതുപോലെ ഒന്നിനും കൊള്ളാത്തതായി മറ്റാരുമില്ലെന്നും പിതാവ്‌ നിലപാടെടുത്തു.

“പിതാവിന്‌ എന്നെ കാണുന്നതുതന്നെ വെറുപ്പായിരുന്നു. പിന്നീട്‌ അദ്ദേഹം മമതയോടെ സംസാരിച്ചിട്ടേയില്ല. പലവിധത്തിലുള്ള നിരാകരണം എനിക്ക്‌മേല്‍ വന്നു. എന്റെ ശരീരം എന്നില്‍ തന്നെയാണോ? അതോ ഞാന്‍ ഈ ശരീരത്തില്‍ ഇത്തിൾക്കണ്ണിയായി തുടരുകയാണോ? എനിക്ക്‌ ജീവിക്കാനാവശ്യമായ ഒരു വെളുത്ത ആകാശം കണ്ടുപിടിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. പക്ഷേ എന്റെ മേല്‍ക്കൂര എപ്പോഴും കറുത്ത മേഘങ്ങള്‍ കൊണ്ട്‌ ഉണ്ടാക്കപ്പെട്ടതാണ്‌. ഞാന്‍ കൂട്ടം തെറ്റിയ പക്ഷിയാണ്‌. നേരെ ഉയരത്തിലേക്ക്‌ പറക്കാനാവശ്യമായ ഒരു സുഷിരമെങ്കിലും ഉണ്ടാക്കാനായി ഞാന്‍ കഠിനമായി പ്രയത്നിക്കുകയാണ്‌”- വാന്‍ നോട്ടുബുക്കില്‍ കുറിച്ചിട്ടു.

പക്ഷേ, അതൊന്നും ആരും കാണാനുണ്ടായില്ല. വാനിനു സഹതാപം എങ്ങുനിന്നും കിട്ടിയില്ല. വാസ്തവത്തില്‍ അദ്ദേഹം സ്നേഹത്തിന്റെയും സാമീപ്യത്തിന്റെയും മൂല്യം അറിഞ്ഞ മനുഷ്യനായിരുന്നു.

അലച്ചില്‍

കീയെ നഷ്ടപ്പെടുമെന്ന്‌ തീര്‍ച്ചയായതോടെ വാന്‍ഗോഗ്‌ കൂടുതല്‍ ഒറ്റപ്പെട്ടവനായി. ആരോടും സംസാരിക്കാന്‍ താല്‍പര്യമില്ലാതെ, എങ്ങോട്ടെന്നില്ലാതെ വെറുതെ അലഞ്ഞു. സഹോദരന്‍ തിയോയില്‍